Baie dankie Zuid Afrika

Dit is alweer mijn laatste reisverslag met avonturen vanuit Kaapstad.Inmiddels zit ik alweer in het koude Nederland en mis ik Kaapstad nog elke dag. Ik keek elke week weer uit om mijn avonturen te delen met mijn fanatieke lezers van de reisverslagen. Als ik kijk hoeveel mensen mijn reisverslagen elke week lazen, dan kon ik concluderen dat jullie dit elke week met veel plezier deden, ook al waren sommige verslagen wel erg lang. Sorry hiervoor als het jullie hele pauze in beslag nam. In Zuid Afrika beleef je zoveel dat je ook met iedereen wilt delen in het koude Nederland. Ook ben ik erachter gekomen dat ik jullie erg jaloers maakte met de foto’s die ik elke week maakte.

De eerste nacht in Scott Street na tien dagen op een matras van enkele centimeters geslapen te hebben beviel me wel weer. Helaas waren het nog maar enkele nachten waarna ik alweer mijn koffers moest pakken om terug te vliegen naar Nederland. Hier wilde ik nog lang niet aandenken. De laatste drie dagen waren niet drie dagen om lekker uit te slapen, souvenirtjes te kopen en naar het strand te gaan. Elke dag stond nog volgepland met activiteiten die ik zeker nog wilde doen voordat ik het vliegtuig instapte naar Nederland. Tijdens mijn trip naar Namibië, Botswana, Zimbabwe en Zambia heeft Stephen voor mij vanuit Kaapstad activiteiten geboekt die ik de laatste dagen nog kon ondernemen. Zo heeft hij voor mij het skydiven en Crystal Pools geregeld. Hier wil ik hem dan ook voor bedanken. Best friends in Cape Town. Om zeven uur ging de wekker, want om half acht stond een medewerker van het auto verhuurbedrijf op de stoep. De laatste drie dagen wilde ik zo goed mogelijk benutten, en dat kan het beste met een auto. Alweer een grote auto voor de stoep. Snel douchen want deze dag stond skydiven vanaf 9.000 feet op de planning. De IPhone werd aangesloten met de radio in de auto en de rit kon beginnen. De zonnebril ging op, ramen gingen open en de hardstyle galmde door de speakers. Wat een lekker begin van de laatste drie dagen in Kaapstad. Doordat ik helemaal in de muziek zat, was ik de weg kwijtgeraakt Snel probeerde ik de contactpersoon te bereiken met mijn IPhone. Snel werd gekeken hoeveel airtime ik nog had om te bellen. Shit, nog maar 3 Rand. Gelukkig ging de telefoon wel nog over, nadat ik mijn naam wilde vertellen, viel de verbinding weg. Gelukkig belde de contactpersoon meteen terug. Ik zou helaas niet meer uit het vliegtuig kunnen springen om half negen. Een half uur later dan afgesproken kwam ik eindelijk aan bij de hangar waar wederom een formulier ingevuld moest worden wanneer er iets zou gebeuren gedurende de sprong. Zonder de details te lezen zette ik mijn handtekening en werd ik klaargemaakt voor de eerst volgende vlucht. Ieder nadeel heeft natuurlijk ook zo zijn voordelen. Doordat ik te laat was voor de oorspronkelijke sprong, kon ik nu springen zonder andere waaghalzen in het zelfde vliegtuigje. Al snel werd daarom de vraag gesteld of ik niet vanaf 11.000 feet wilde springen. Hier hoefde ik geen enkele seconde over na te denken. Het verschil tussen 9.000 en 11.000 feet was een tien seconde langere vrije val vanuit het vliegtuigje. Via de hoofdtelefoon hoorde de instructeur dat we ons moesten klaarmaken, het vliegtuigje kon elk moment arriveren. Lopende van de hangar naar het vliegtuigje, was er geen weg meer terug. Nadat ik gesprongen had van de hoogste bunjee ter wereld en de bridge swing over de zambezi rivier moest ik hier nu ook echt aan gaan geloven. Binnen tien minuten zaten we op 11.000 feet met geweldig uitzicht over Kaapstad, de Tafelberg en de Northern Suburbs. De instructeur controleerde nog snel alles voordat we uit het vliegtuig gingen springen. De bril werd opgezet en daar zaten we dan, op de reling met de voeten uit het vliegtuig hangend en de deur open. Ik moest mijn ogen openhouden, zwaaien naar de camera en vooral genieten. Het aftellen kon beginnen. 3, 2, 1 en daar vlogen we. Als een baksteen vlogen we uit het vliegtuig. Twintig lange seconden maakte ik een vrije val naar beneden. De wind raasde langs me en de grond kwam steeds dichterbij. Er leek geen einde aan te komen. Opeens kreeg ik een schok en merkte ik dat de parachute was uitgeklapt. Wat een mooi moment om te zien dat je niet naar onder klettert maar rustig in het zand terechtkomt. Om de snelhuid uit de sprong te halen hebben we nog enkele rondjes gezweefd, waarna we ons gingen klaarmaken voor de landing. Ik moest mijn benen omhoog houden waarna de instructeur ons veilig aan de grond zou zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Zo spring je uit een vliegtuig op 11.000 feet en enkele seconden later sta je alweer veilig aan de grond met een grijns van hier tot Tokyo. Bij terugkomst in de hangar werd de film afgespeeld en wat zaten er vette shots tussen. Meteen de DVD en foto’s gekocht. De adrenaline stroomde nog steeds door mijn lichaam toen ik ging zitten in de auto. Geweldig vond ik het. De ramen werden weer geopend en de muziek werd weer gestart. Mijn dag kon op dat moment al niet meer stuk, terwijl het pas half elf in de morgen was. Bij terugkomst in Kaapstad bleek dat er wolken boven de Tafelberg waren. Ging één van de laatste activiteiten die ik nog wilde doen één van de laatste dagen dan niet meer gebeuren? De Tafelberg hiken met wolken boven op de berg is hetzelfde als één dag voordat je examen hebt, beginnen met leren. Je weet gewoon dat je er niets aan hebt. Boven op de berg zul je dan alleen maar wolken zien. Hierdoor besloot ik om de Woodstock Cave te hiken. Dit is een spleet in de berg Devil’s Peak waar je een prachtig uitzicht hebt over verschillende delen van Kaapstad. De auto geparkeerd waar de weg ophoudt bij de Tafelberg, Na enkele kilometers gelopen te hebben over de weg waar rotsblokken van de berg gevallen waren, begon het zandpad dat naar de Woodstock Cave liep. Omdat ik alleen was, had ik nogal een snel wandeltempo. In één uur tijd was ik aangekomen op de plaats van bestemming met prachtig uitzicht over Kaapstad. Al snel merkte ik dat ik niet alleen was in de grot. Dakloze mensen sliepen onder dekens en waren wakker geworden van mijn aankomst. Het voelde alsof ik hun territorium was binnengekomen. Gelukkig waren deze mensen heel aardig en zagen ze dat ik alleen maar wilde genieten van het mooie landschap. Nadat ik had uitgerust besloot ik om terug te keren naar de auto om vervolgens een lange warme douche te nemen in Scott Street.

Donderdag werd ik wakker en rende ik meteen na het balkon om te kijken of er wolken voor de Tafelberg hingen. Gelukkig, geen wolkje aan de lucht met een strak blauwe hemel. Snel werd er gedoucht, kleren aangedaan, brood en beleg gekocht in de supermarkt waarna de rit naar Kirstenbosch kon beginnen. Eenmaal aangekomen in Kirstenbosch Botanic Gardens bleek de temperatuur al flink opgelopen te zijn richting de 35 graden. Niet het beste moment om de Tafelberg te beklimmen. Omdat ik geen andere keus had, ben ik wederom als een snelle wandelaar van start gegaan. Geen berg die opgelopen moet worden, maar rotsen, stenen en boomstammen die beklommen moesten worden. Gedurende de wandeling zie je verschillende watervallen, moet je verschillende ladders omhoog en loop je bijna de gehele wandeling in het bos. Eenmaal aangekomen op enkele honderden meters van de top, verlaat je de schaduw en is het aanpoten geblazen. Opeens gaan de rotsen en stenen over in wit zand. Op dat moment weet je dat je bijna boven op de berg bent aangekomen. Bij aankomst boven op de berg weet je niet wat je moet zeggen. Overal zand met een meer boven op de Tafelberg. Wat een schitterend gezicht was dit. Drie studenten waren al aan het genieten van dit moois waarna ik erbij ging zitten. Gelukkig had ik mijn zwembroek meegenomen en nam ik een duik in het meer. Heerlijk helder water dat zelfs gedronken kon worden. Na hier enkele springfoto’s gemaakt te hebben, kon er begonnen worden met de afdaling. Omhoog had ik er één uur en twintig minuten over gedaan. De terugweg ging iets sneller, namelijk in twintig minuten. Eenmaal aangekomen bij de auto voelde ik bijna mijn benen niet meer. Het drinken was allemaal al opgedronken en het brood dat ik had meegenomen had ik tijdens de wandeling omhoog al opgegeten. Snel ging ik op zoek naar een tankstation waar ik lekkere ananas schijfjes heb gegeten.
Bij thuiskomst kon ik meteen een warme douche pakken want we gingen met iedereen van Scott Street gezellig uit eten. Een heerlijke hamburger met friet gegeten, waarna we voor de laatste keer het nachtleven in Long Street zouden verkennen. Natuurlijk werd er gestart bij Bob’s Shotsbar waar de nodige shotjes genuttigd werden. Toen ik aan de beurt was om een shotje te kiezen, kwam ik op het geweldige idee om de “Bubblegum” smaak te pakken. Enkele seconden later kreeg ik zeven “Bubblegum” shotjes in de felle kleur blauw. Er werd raar gekeken toen ik aankwam. Er werd geproost en de shotjes werden in één keer naar binnengewerkt. Hierna kon het lachen beginnen. Iedereen had een super blauwe tong en de tanden waren ook blauw geworden. Praten met mensen zat er de rest van de avond niet meer in. Snel vertrok iedereen naar de wc om de blauwe kleur van de tanden weg te spoelen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Toen iedereen zo goed mogelijk zijn of haar tanden had schoongemaakt, kwamen we op het grandioze idee om een onbekend meisje een “Bubblegum” shotje te geven. Het shotje werd besteld waarna Eric op een meisje afstapte en zei dat we een shotje overhadden. Meiden willen alles graag gratis hebben, dus zij nam dit drankje snel aan. Nog geen seconde later begonnen alle vriendinnen van haar heel hard te lachen. Het meisje had natuurlijk helemaal niets door en vroeg wat er aan de hand was. Ga dat maar in de toilet bekijken zeiden wij. Als goedmakertje hebben we haar hierna nog een flesje bier gegeven. Gelukkig kon ze er nog een beetje om lachen. Natuurlijk werd de avond in de Dubliners afgesloten waarna ik rond drie uur mijn bed opzocht voor mijn laatste nacht in Scott Street.

De volgende ochtend waren Stephen, Bruno, Talassa en ik weer vroeg op, want ik wilde zo lang mogelijk genieten van het mooie Kaapstad waar ik de afgelopen vijf maanden heb verbleven. We pakten onze tassen en handdoeken want we gingen op weg naar één van de mooist niet commerciële activiteiten rondom Kaapstad. Bijna niemand weet van de naam Crystal Pools. Dit is een natuur reservaat buiten Kaapstad waar je een vergunning moet hebben om dit natuurgebied te betreden. In dit natuurgebied kom je schitterende meren tegen met bijbehorende watervallen. Echte waaghalzen kunnen hier van rotsen afspringen in het water vanaf drie tot twintig meter hoog. Netjes als we zijn, hadden we de vergunning aangevraagd en konden we deze ophalen in het plaatsje Helderberg. Hierna moesten we nog rijden naar Gordon’s Bay waar Crystal Pools is. Eerst dient er enkele kilometers gehiked te worden om vervolgens bij drie verschillende meren terecht te komen. Deze liggen allemaal op verschillende hoogtes. Een bordje waarschuwde ons voor bavianen. Als je niet oplet, stelen de bavianen al het eten dat in je tas zit. Al snel zagen we een grote baviaan op een rots boven één van de meren zitten. Hij zat natuurlijk op de uitkijk te wachten. Talassa en Bruno konden het na een tijdje niet meer bijbenen waarna Stephen en ik naar het laatste meer gingen om daar te gaan zwemmen. Nadat we eerst verkeerd gelopen waren, kwamen we daarna toch uit bij het laatste meer. Blanke Zuid Afrikaanse jeugd was hier aan het chillen in het water en waagden sprongen van vijftien meter hoog. Stephen en ik zijn ook waaghalzen, maar we zijn niet gek om daarna je nek of rug te breken. Wij hielden het bij het maken van foto’s en filmpjes. Met de GoPro op ons hoofd sprongen wij van kleinere rotsen. Tijdens de lunch kwamen we erachter dat we het eten, drinken en camera van Talassa in onze rugzak hadden zitten. De terugweg moest ingezet worden om Talassa en Bruno te vinden. Al snel hadden wij hun gevonden bij één van de andere meren. Honger dat ze zullen hebben gehad. Stephen en ik sprongen weer in het water naar hogere rotsen waarvan we konden springen. Wij dachten al waaghalzen te zijn, totdat we “New Kids” figuren rotsen zagen beklimmen. Wederom blanke Zuid Afrikanen met snorretje en matje klauterden naar een hoogte van vijfentwintig meter om vervolgens te springen in het water. Een klap dat we hoorden, maar zo stoer als hij was, liet hij niet blijken dat hij zich pijn had gedaan. Wij vonden deze hoogte iets teveel van het goede en klauterden naar een rots van tien meter hoogte. Ook al best hoog als je denkt dat je deze rotsen beklimt zonder touw, handvaten of route naar de springplaats. Alles op eigen risico. Rond vier uur waren de batterijen van de GoPro leeg en gingen we terug naar Kaapstad voor mijn laatste uurtjes in Zuid Afrika. Deze keer verzorgde ik niet de braai. Terwijl Stephen zich bezighield met de braai moest ik mijn koffer nog inpakken. Laatste drie dagen geen moment de tijd gehad om dit te doen, waarna ik dit de laatste uren voor vertrek moest doen. Soms een beetje stress, waarna Bruno mij weer kwam helpen en van advies voorzag. Toen het koffer dicht was, kwam de weegschaal in de slaapkamer. Het koffer werd erop gezet en al snel zag ik de wijzer naar de dertig kilo gaan. Ik hield me hart vast. Uiteindelijk bleef de wijzer staan bij achtentwintig kilo. Vijf kilo te zwaar. Dit werd dus weer opnieuw bijbetalen. Om negen uur vertrokken we naar het vliegveld in Kaapstad waar al snel duidelijk werd gemaakt dat ik moest bijbetalen. Tachtig euro minder in mijn beurs zag ik ook mijn koffer over de band vertrekken.

Aan al het moois komt ooit een eind. Zo ook de tijd in Kaapstad. Een tijd die ik nooit zal vergeten. Ik heb in het mooiste land mijn stage mogen doen bij de Cape Philharmonic Orchestra. Wat vooraf leek als een stage bij een saai muziekorkest was achteraf een erg leuke stage waar ik ook veel geleerd heb. Verder was Kaapstad de perfecte bestemming om zowel uit te rusten alsook extreme activiteiten te ondernemen. Hoogtepunten gedurende mijn tijd in Kaapstad was natuurlijk het schitterende uitzicht vanaf de Tafelberg, het duiken met witte haaien in Gansbaai, de vierdaagse trip naar het Kruger Park, verschillende activiteiten op de Garden Route zoals het bunjee jumpen van de hoogste brug ter wereld, het knuffelen met een cheetah, duiken met krokodillen en tenslotte het rijden op een olifant en struisvogel. Hoogtepunten tijdens de overlandtour in Namibië, Botswana, Zimbabwe en Zambia waren het rijden in de mokoro, oog in oog staan met de gevaarlijkste dieren van Zuid Afrika, de nijlpaarden. Het white water rafting, de helikoptervlucht boven de watervallen en de bridge swing vanaf de brug tussen Zimbabwe en Zambia. De laatste hoogtepunten zijn het skydiven van 11.000 feet en het springen van rotsen in Crystal Pools.

Het moment was aangebroken om afscheid te nemen van iedereen waar ik mee heb opgetrokken de afgelopen vijf maanden. De meeste vrienden waren al naar huis, maar van mijn beste vrienden in Kaapstad, Stephen en Bruno moest ik nu ook echt afscheid gaan nemen. Vijf maanden heb ik lief en leed met hun gedeeld. Met Stephen heb ik de meest waanzinnige activiteiten gedaan, feest gevierd tot in de vroege uurtjes, waren we beide de braaimasters van het huis, hebben we de hele straat wakker gemaakt met de vuvuzela en konden we beide volop genieten wanneer er weer Hardstyle door de speakers kwam in Scott Street. Bruno was mijn kamergenoot waar ik ook heel erg goed mee kon opschieten. Hij deed alles voor je als je hem iets vroeg en hij hield met iedereen rekening. Het maakte hem nooit uit als hij al lag te slapen en wij kwamen schreeuwend de woonkamer in gelopen naar wederom een geslaagde avond, ook niet wanneer hij al wilde gaan slapen en ik vroeg of ik het licht moest uitdoen omdat ik nog aan het lezen was. “Nee”, zei hij altijd. “It;s fine”. Verder maakte hij er altijd een puinhoop van in onze slaapkamer, waarna hij zich elke dag deed verontschuldigen bij mij voor de gemaakte rotzooi. Verder wil ik de rest van Scott Street bedanken voor de geweldige tijd in Kaapstad die ik beleefd heb. Het waren vijf schitterende maanden waar ik over vijftig jaar nog steeds over praat met een super grote glimlach op mijn gezicht. Als laatste wil ik ook graag mijn ouders en vriendin bedanken voor de steun die zij mij gegeven hebben. Natuurlijk vond Maud het niet leuk toen ik vertelde dat ik voor vijf maanden stage wilde gaan lopen aan de andere kant van de wereld, maar ze heeft nooit gezegd dat ik niet mocht gaan. Vijf maanden later zijn we nog steeds samen en blijkt dat het niet het einde van de wereld hoeft te zijn als je elkaar een tijdje niet ziet.

Gedurende mijn vijf maanden was ik een echte inwoner van Kaapstad geworden vond ik zelf. Wanneer ik half dagdromend van mijn stage naar huis liep deed ik net of ik een Zuid Afrikaans ben. Ik passeer mensen aan de linkerkant, zeg ‘baie dankie’ en steek met gevaar voor eigen leven de weg over. Ik voel me hier thuis, ik ken dit land, ook al is het maar een beetje.

Ik heb het land leren kennen door de dingen en de mensen die ik hier heb gezien. Want ja, ook hier is mensen kijken het aller leukste om te doen. Het maakt niet uit of de mensen, blank, gekleurd of zwart waren. Voor mij was iedereen gelijk. Maar ik heb het land vooral leren kennen door de mensen die ik hier heb mogen ontmoeten. Mensen die mij elke dag zien lopen op weg of terugkomend van stage, de verkoper waar ik dagelijks mijn flesje “Jive Grenadilla”, de kapsters waar ik elke drie weken op bezoek ging tot de caissières bij de Pick ’n Pay en Woolworths om de hoek. Iedereen was heel erg vriendelijk.

Mijn collega Marvin liet me zien dat Kaapstad hele lekkere restaurants heeft, en niet alleen maar MC Donalds. Zo ben ik dankzij hem vele keren bij de Eastern Food Bazaar gaan eten waar je voor drie euro heerlijk kunt eten. Zuid Afrika is een land is om van te genieten. Geweldige landschappen, wijngaarden, heerlijk eten, prachtige stranden, savanna’s en fantastische mensen. Door de township tours in Kaapstad zag ik de verschillen tussen arm en rijk. Mensen die met verschillende families leven in een schuurtje van drie bij twee meter gemaakt van ijzeren dakplaten. Zij lieten mij zien dat zwart en wit hier nog steeds gescheiden leven. Het is misschien niet de schuld van deze generatie, maar als je ze in hun grote huizen met tralies voor ieder klein raampje ziet zitten geeft het toch een naar gevoel. Een paar kilometer verderop wonen namelijk een half miljoen mensen in Khayelitsha. In de slechtere delen van de townships bestaat het dagelijks leven namelijk vooral uit ziekte, armoede, werkloosheid, verveling, criminaliteit en geweld. Een baan vinden is haast onmogelijk omdat ze vroeger geen geld hadden voor een opleiding. Ondanks deze omstandigheden hoor je deze mensen niet klagen en vertellen ze over de mooie dingen van Zuid Afrika.

Ik heb Zuid Afrika in mijn hart gesloten. Ooit kom ik terug naar dit geweldige land. Wie weet als reiziger of wordt ik wel een echte “Capetoniёr”.

Daarom zeg ik dankie Zuid Afrika, baie dankie dat ik jou heb mogen leren kennen.