Rondreis door Namibie, Botswana, Zimbabwe & Zambia
Blijf op de hoogte en volg Ralf
04 Februari 2013 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Zaterdag ben ik met de huisgenoten van Scott Street gaan uit eten bij Belize. Leuk restaurant want het was de verjaardag van Michiel. Heerlijk gegeten waarna bijna iedereen op stap ging in Long Street, ben ik verstandig geweest en meteen mijn bed ingedoken. De volgende morgen moest ik namelijk al vroeg opstaan om te vertrekken per taxi naar het busstation dat vertrekt naar het vliegveld.
Half acht ging de wekker. Opstaan, douchen, ontbijten en ook nog afscheid moeten nemen van twee huisgenoten. Kathi en Frederike gingen Kaapstad verlaten over enkele dagen. Omdat ik dan ergens in Botswana in "the middle of nowhere" zit, heb ik deze morgen al afscheid moeten nemen. Nooit leuk als je maanden met elkaar in een huis zit. Snel een taxi geregeld bij het Gardens Centre waarna deze aardige man uit Zambia mij bracht naar Civic Centre, het busstation waarvan de MyCiti bus vertrekt naar het vliegveld van Kaapstad. Eenmaal aangekomen op het vliegveld snel mijn vliegticket opgehaald van Victoria Falls terug via Johannesburg naar Kaapstad. Hierna nog even een Subway-broodje gescoord waarna ik mijn backpack kon afgeven bij de bagage drop-off. (Hartstikke bedankt Michiel voor het lenen van je backpack). Paspoort controle met verlenging van mijn visum ging snel. Twee uur later en vele woestijngezichten verder, kwam ik aan op het kleine vliegveldje van Windhoek. Wederom langs de grenscontrole. Dit duurde veel langer. Norse medewerkers van immigratie met Texaanse cowboy hoeden zaten achter de balie en keken je met een stijf gezicht aan. Ik verwachte het ergste want ze was bij de vorige persoon heel erg kwaad. Gelukkig voor mij kreeg ik snel mijn paspoort met stempel uit Namibië in mijn handen aangereikt. Met mijn backpack op de rug en rugzak nonchalant over één schouder kwam ik aan in de aankomsthal wat helemaal geen aankomsthal leek. Ik had nog geen voet gezet in de hal of de taxichauffeurs kwamen aangerend. Meteen de eerste de beste taxichauffeur mijn backpack gegeven waarna hij me afzette in Arebbusch Lodge in Windhoek, de plaats waar de trip morgen van start gaat, op weg door Namibië, Botswana en met als eindbestemming de Victoria Falls in Zimbabwe. Eenmaal aangekomen zag ik al snel de "Nomad Adventures" truck staan. Ik werd meteen hartelijk welkom geheten en kreeg een eigen kamer voor deze nacht. Achterover leunend op mijn bed had ik Engels voetbal gekeken. Chelsea - Arsenal en Tottenham Hotspur - Manchester United. Verder van Maud per sms gehoord gekregen dat Ajax, Feyenoord had verslagen met 3-0. Helaas kon ik geen gebruik maken van internet op mijn gsm. Ik had Facebook wel eens willen zien. Geweldig voor de Feyenoord supporters die echt denken dat hun clubje kampioen kan worden. Helaas heb ik dit moeten missen. Er is maar één club in Nederland. "Wij zijn Ajax, wij zijn de beste". In de avond zouden we met de hele groep gaan uit eten in Windhoek. Het was heel gezellig en zo leer je de medereizigers meteen goed kennen. Ik had kip, kudu, struisvogel, krokodil en zebra gegeten. Heerlijk vlees. De groep avonturiers bestond uit zes Duitse meiden, één Zwitserse meid, vier Australische meiden en twee jongens, een Nederlands koppel, een Russische man en vijf gekke Zuid Koreanen waarvan er maar één een beetje Engels kan praten en verstaan. Na het eten hebben we nog even met zijn allen een drankje gedronken bij het café. Ik voelde me op dat moment even veertien jaar. Ik bestelde een "Shandy", of in het Nederlands een "Sneeuwwitje". Oude tijden kwamen weer naar boven. Hierna meteen het bed ingedoken.
Om zeven uur ging de wekker, waarna we vertrokken om acht uur op weg naar de grens met Botswana. Na een rit van vijf uur kwamen we aan bij de grens tussen Namibië en Botswana. We kregen een formulier in onze handen gereikt dat we moesten invullen in het douanekantoor. Wederom medewerkers met chagrijnige gezichten. Misschien moeten deze mensen op zoek naar een leukere baan waar ze wel kunnen lachen. Gelukkig kreeg ik snel mijn Namibië stempel waarna we met zijn allen honderd meter moesten lopen naar het douanekantoor in Botswana waar we het formulier opnieuw moeten invullen en ook hier kregen we de stempel voor in het paspoort snel. Toeterend reden we Botswana in. Gedurende de resterende vier uur van de rit moest er goed opgelet worden op de weg. Overal liepen koeien, ezels en honden over de straat. Al toeterend probeerde we de dieren van de straat te duwen, soms makkelijker gezegd dan gedaan. Onderweg nog langs de weg geluncht en werden boodschappen gedaan voor de komende avond. Eenmaal aangekomen op de camping werden de tenten opgezet of kon ervoor gekozen worden om te slapen in een traditioneel bushmen huisje. Natuurlijk wilde ik hierin slapen in plaats van in een tent. Omdat het zo warm was, brachten de Rangers ons naar een zwembad. Sommige mensen wilden niet mee. Wat zullen ze jaloers geweest zijn op de foto's van het zwembad. Het was geen zwembad maar een dam met super uitzicht, warm water en surfplanken in het water. Hier hebben we heerlijk de middag doorgebracht. Terug bij aankomst op de camping stond het avondeten al klaar en werd er gezongen voor één van de Zuid Koreanen. Traditie bij een verjaardag in Korea is om een pan te pakken en iedereen mag een beetje alcoholische drank in de pan gieten. Dit moest door de jarige gedronken worden. Bah, wat zal hij zich slecht gevoeld hebben. De rest van de avond hadden we hem bijna niet meer gehoord. Na het eten stond er een activiteit op de planning. Dansen met echte bushmen. Terwijl de vrouwen op de grond zaten en zongen, begonnen de mannen met klappers om de benen te dansen. Erg leuk om te zien. Op het eind van de traditionele dans hebben we nog gangnam style gedanst met de Zuid Koreanen waarna we de slaapplaatsen wilden opzoeken. Tot mijn verbazing gingen de Koreanen op het dak van de truck slapen. Dit moest ik natuurlijk ook doen. De spullen werden uit het traditionele bushmen huisje gehaald en verplaatst naar het dak van de truck. Onder een sterrenhemel en hard gesnurk van één van de Zuid Koreanen viel ik in slaap.
De volgende ochtend ging de wekker alweer erg vroeg. Om vijf uur galmde de hardstyle muziek al over de camping. Terwijl iedereen zijn of haar tent moest afbreken, konden de Koreanen en ik nog even lekker bijkomen en genieten van de natuur in Botswana vanaf het dak van de truck. Slaapzak en matras werden opgeborgen en het ontbijt stond al klaar. Muesli, boterhammen met jam en een appel zorgde ervoor dat ik weer een volle maag had, dit was ook wel nodig want er moest een rit van vijf uur afgelegd worden naar Maun.
Tijdens de rit van Ghanzhi naar Maun zijn we gestopt in een plaatsje waar we benodigdheden konden kopen voor de komende dagen. Een vijf liter waterfles, drie flessen Fanta Orange en chips werden afgerekend met Pula's. Het geld van Botswana. Hierna konden we onze weg vervolgen naar Maun. Dit plaatsje is het startpunt van de Okavango Delta. De Okavango Delta, een groot ongerept gebied met nijlpaarden, olifanten, zebra's, antilopen, buffels en krokodillen.
Wat is nu beter dan de Okavango Delta te bewonderen per vliegtuig.
Twee zevenzitters stonden klaar op een klein vliegveld. Met deze kleine vliegtuigjes kan je laag over het land en water vliegen, met als je geluk hebt vele dieren op of in het water. We waren nog maar net vertrokken of ik zag al een paar nijlpaarden in het water, lekker aan het afkoelen van het warme weer. Verderop zagen we krokodillen, olifanten, impala's, buffels, giraffen en zebra's in de Okavango Delta. Super vet om deze dieren vanuit de lucht te zien. Hierna heeft de piloot nog enkele stunts met het vliegtuigje uitgehaald, o.a. Een bocht maken in 90 graden. Verder vlogen we enkele meters van het andere kleine vliegtuigje samen terug naar het vliegveld. Terug op vaste bodem wisten sommige mensen niet hoe snel ze moesten rennen naar de toiletten. Beetje vliegtuigziek waren enkele geworden. Bij terugkomst op de camping werden de tenten opgezet en werd er meteen gesprongen in het zwembad. Heerlijk was dit met een temperatuur van 35 graden. In de avond heb ik nog met de Koreanen aan de bar gezeten en Zuid Koreaanse kaartspellen gespeeld. Verder mijn eastpak tas ingepakt met kleren voor de komende twee dagen in de Okavango Delta. Weer een zeer geslaagde dag in Botswana.
Via de scenic flight per vliegtuigje boven de Okavango Delta konden we al een beetje ervaren waar we de komende twee dagen zouden verblijven. Twee dagen zonder douches, toiletten, en elektriciteit. Wanneer je je behoefte moest doen gedurende deze twee dagen, pakte je een schep, en enkele velletjes wc papier, zocht een mooi plekje uit, maakte een kuil en klaar is kees. We vertrokken wederom zoals elke dag vroeg in de ochtend om op tijd aan te komen bij het checkpoint waar de kleine tassen worden overgeplaatst van truck naar de mokoro's. Mokoro's zijn kleine bootjes, die locals uitgehold hebben uit bepaalde bomen die groeien in de Delta. In één bootje kunnen twee passagiers, de pooler en enkele lichte handbagage vervoerd worden. De pooler brengt de mokoro in beweging met een lange stok die hij in het water steekt. Sturen gebeurd door middel van de stok in een bepaalde richting in het water te houden. Eenmaal in de mokoro moet je niet veel bewegen om de andere passagier niet met zweet onder de armen te laten arriveren naar plaats van bestemming. De rit per mokoro duurde een half uurtje waar je in mooi helder water, waterlelies, riet, kikkers, krokodillen en nijlpaarden kunt tegenkomen. Een prachtig gezicht de waterlelies naast de mokoro met de zonnestralen op het water. Opeens kwamen we bij een open vlakte op water aan. De plaats waar de nijlpaarden de meeste tijd van hun dag verblijven. Het oogde heel rustig op het eerste moment totdat er een groot nijlpaard met baby hun hoofd boven het water stak. De rust was snel weg, want de nijlpaarden zaten wel erg kort bij ons in de buurt. Zo snel als ze konden probeerden de poolers de mokoro het riet in te rijden, een plaats waar nijlpaarden niet snel komen. Achteraf hebben twee personen en pooler in één komfoor heel veel geluk gehad want een ander nijlpaard zat precies onder hun boot. Toen de agressieve nijlpaarden verder terug de open vlakte waren in gezwommen, konden we onze tocht vervolgen naar het eiland waar we twee dagen zouden verblijven in de Delta. Eenmaal bijgekomen van het avontuur, kwamen we op plaats van bestemming aan. Een mooi eiland met vele bomen en een kampvuur. De tenten werden opgezet waarna we mochten zwemmen in de Delta tussen de waterlelies en het riet. Deze plek naast het eiland is veilig want het water staat hier te laag voor de nijlpaarden, terwijl het toch anderhalve meter diep was. Na deze verfrissende duik hebben we mokoro's gepakt en geprobeerd deze bootjes te besturen. Makkelijker gezegd dan gedaan. De balans vinden was niet erg moeilijk omdat ik al vaker gesurft heb in Kaapstad. Het is vooral de stok op het juiste moment, op de juiste plaats in het water te steken en het besturen van de mokoro. Heel erg leuk was dit. In de avond hebben we rijst met vlees en groenten gegeten rondom het kampvuur.
Om vijf uur werd ik wakker door een wekker van een medereiziger. Iedereen hoorde het alarm, behalve de desbetreffende persoon. Nadat het alarm zes keer gesnoozed had, werd hij/zij eindelijk wakker. De kleren van gisteren werden weer aangedaan en snel werd een appeltje gegeten. Met de zaklamp aan werden de tanden gepoetst, waarna ik gereed was voor een drie uur durende bushwalk in de Delta. Het was net na zessen toen we in de mokoro's stapten. We waren nog net op tijd om de zon aan de horizon te zien wakker worden van zijn slaap. Erg mooi gezicht, de eerste zonnestralen op het Okavango Delta water. Tien minuten later kwamen we op een ander eiland aan vanwaar de bushwalk zou plaatsvinden. Hier zijn we op zoek gegaan naar sporen van pootafdrukken, poep en luisterden we naar het geluid van de natuur. Helaas geen nijlpaarden, olifanten of krokodillen gezien maar zebra's en antilopen. Ik had te hoge verwachtingen want tijdens een vier uur durende bushwalk in Kruger Park zag ik nijlpaarden en krokodillen op enkele meters afstand in het water. Terug bij aankomst in het kamp snel mijn zwembroek aangetrokken en ging ik wederom zwemmen in de Delta met de Zuid Koreanen. Na een half uurtje liepen we terug en stond de lunch al klaar. Broodje knakworst, spek en bruine bonen en sla met komkommer & tomaat. Ik kon wel wat nachtrust gebruiken en heb de rest van de middag lekker een dutje gedaan in mijn tent. Eenmaal wakker, deed ik mijn zwembroek weer snel aan en koelden we een beetje af in het water. Enkele rangers kwamen op het idee om een Duits meisje en Koreaan voor de gek te houden. De rangers doken onder water en gingen op zoek naar de voeten van de Duitse en Koreaan. Je kunt je natuurlijk wel voorstellen, dat ze zich dood geschrokken waren als er opeens hard in je been wordt gebeten en onder water wordt getrokken. Hierna weer komfoor geprobeerd te besturen. Moeilijker dan gedacht, maar het ging me best goed af. Het balans vinden op de surfplank heeft me goed gedaan. Als avondeten stond er pasta op het menu. Je zou het niet verwachten maar het eten is elke dag heerlijk. Na het avondmaal stond er dans en muziek op het programma rond het kampvuur met de rangers. Heel erg cool om te zien hoe deze mensen kunnen dansen met heupen en voeten. De avond had ik afgesloten met een kaartspel voor de tent met de Koreanen. Helaas heb ik niet gewonnen maar wat hebben we een lol gehad.
De volgende ochtend stond een activiteit op de planning waar je niet per sé aan hoefde deel te nemen. Een bushwalk van één uur om zes uur in de morgen. Deze heb ik maar overgeslagen. Zebra's en antilopen heb ik de afgelopen maanden wel vaak genoeg gezien in Zuid Afrika. Lekker enkele uurtjes extra slapen kwam wel gelegen na de afgelopen dagen geslapen te hebben in tenten op een matrasje van enkele centimeters. Om acht uur ging helaas dan toch de wekker en was het weer tijd om de tenten te gaan opruimen, tassen in te pakken en de Okavango Delta vaarwel te zeggen. Een lange rij werd gevormd en zo werden alle tassen, tenten, inklapbare stoeltjes en voedsel weer naar de mokoro's getransporteerd. Matrassen werden weer gebruikt als stoel en de terugreis naar het checkpoint kon beginnen. Op de heenreis naar het eiland kwamen we langs een meer waar de nijlpaarden zich bevinden. Op de terugweg moesten we dus hier wederom voorbij. De nijlpaarden lagen alweer als aasgieren te wachten en kwamen steeds korter op de mokoro's af. Snel werd er het riet ingereden en zo probeerden we uit de buurt van de agressieve nijlpaarden te blijven. Gelukkig hadden de locals veel ervaring in het besturen van de mokoro's en konden we hun dit wel toe vertrouwen. De agressieve nijlpaarden achter ons gelaten en nog een half uur voor de boeg in de mokoro's werden de laatste foto’s gemaakt en heb ik enkele Koreanen nog flink laten schrikken. Bij aankomst bij het checkpoint weer alles uit de bootjes gehaald en over gezet naar de klaarstaande truck. Een groepsfoto met de locals werd gemaakt en de fooi werd gegeven aan de Barack de "chief". De rit naar de camping waar we twee dagen ervoor overnacht hadden, kon beginnen. Ezels met wagen kwamen we wederom geregeld tegen en de kinderen langs de weg zwaaiden altijd alsof we bekende voetbalsterren waren. Bij aankomst op de camping bleek dat er in verschillende achtergebleven backpacks rondgeneusd was. één IPhone is kwijt en enkele merkkleding van de Koreanen was gestolen. Gelukkig was ik zo slim om alle waardevolle spullen mee te nemen in mijn Eastpaktas naar de Okavango Delta. Ze hadden wel in mijn backpack rondgeneusd maar niets moois gevonden wat ze konden gebruiken of dragen. Gelukkig ook maar dat ze niets meegenomen hadden van mij want er zaten enkele erg vette T-shirts tussen. Nadat de medereizigers waren bijgekomen van de schrik, kon de rit vervolgd worden naar de volgende camping. "Planet Baobap". Dit is een camping met zwembad waar heel veel super grote en oude Afrikaanse bomen staan met een stam doorsnede van vijf meter. Bij aankomst zagen we een grote braai en open plek naast een grote baobab boom. Iedereen wilde natuurlijk onder de boom slapen. Iedereen rende zo snel als ze konden uit de truck om de beste plek te bemachtigen. Helaas voor vele reizigers waren er twee "Maars". Slapen in een tent pal naast de tent van de Koreanen en de Rus. Iedereen heeft gedurende de trip gemerkt dat wanneer je slaapt naast één van deze tenten, je geen oog dicht doet. House muziek, dieren geluiden of het gesnurk van de Koreanen en de Rus, voor mij maakt dit allemaal niet uit, ik val binnen enkele seconden in slaap, wat er ook naast me gebeurt. Genoeg plaats dus om de beste plek uit te zoeken onder de grootste baobab boom. Nadat de tent was opgezet brachten we een bezoek aan het zwembad. Super mooi tussen verschillende baobab bomen. één van de Australische jongens deed een erg moeilijke sprong in het water. Dit wilden de Koreanen natuurlijk ook proberen, helaas voor hen raakten ze niet met hun hoofd eerst het water maar met hun buik of rug. Kerels als het zijn doen ze dan ook nog alsof ze nergens pijn hebben. Stoere binken die Koreanen. Als avondeten stond varkensvlees op het menu met de Koreanen hun lievelingsgerecht, rijst. Hierna hebben we nog gekaart en bij het kampvuur gezeten. Opeens kwamen we op het idee om rond elf uur in de avond naakt een duik te nemen in het zwembad. Ik was natuurlijk niet dom dus liet eerst een paar Koreanen een duik nemen. Het zouden grapjassen zijn en jou als eerste laten springen en dan met handdoek en kleren wegrennen. Nadat drie van hun in het zwembad lagen, was mijn moment aangebroken en moest ook ik eraan geloven. Als Bruce Lee met zijn karatetrap sprong ik in het water. Wat hebben we gelachen in het zwembad. Hierna nog een drankje gedronken met de vijf Koreanen waarna ik het bed opzocht.
De laatste dag in Botswana was aangebroken. Wederom een lange rit voor de boeg van Gweta naar Chobe. Vanuit Gweta was het maar vijf kilometer tot "Chobe Nationaal Park". Deze plaats staat bekend om de safari's waar je veel wilde beesten kunt spotten. Helaas lag onze camping niet in de buurt en zaten we zes uur lang in een truck waar de temperatuur snel kan oplopen tot 35 graden. Gedurende deze rit kon het zomaar voorkomen dat er olifanten, leeuwen, luipaarden of buffels de weg blokkeren of overstaken. Met dit in mijn achterhoofd wilde ik geen oog dichtdoen van de rit. Helaas bleek al snel dat ook ik mijn nachtrust nodig moest hebben en vielen mijn oogluiken langzaam dicht. Nadat ik lekker uren in de truck had geslapen, hoorde ik opeens veel kabaal in de truck. Een luipaard rende zojuist de weg over voor de truck en verstopte zich in de bosjes. Snel werden de camera's uit de tassen gepakt en werd ook de luipaard gefotografeerd in zijn natuurlijke omgeving. Verder hebben anderen nog verschillende olifanten gezien langs de weg toen ik lag te slapen. Eenmaal aangekomen in Chobe, gingen we op zoek naar een drankenwinkel want vanaf drie uur stond er een sunset cruise op de planning over de zambezi river. Drank was voor eigen rekening. De Koreanen kochten gin tonic, de Australiërs kochten bier en ik kocht Smirnoff. Geen bier voor mij, zeker niet op een boot. Wederom hadden we geluk, nijlpaarden, olifanten en krokodillen stonden heel erg kort langs de rivier pootje te baden of liepen in het gras langs de rivier. In totaal acht baby olifantjes en één baby nijlpaard gezien in en langs de zambezi river. Gedurende de cruise werd er natuurlijk niet alleen maar foto's gemaakt maar werd er ook in razend tempo gedronken. Op een gegeven moment leek het wel een drankspel. Het geluid van onze groep werd luider. Helaas konden de ouderen uit Denemarken dit niet waarderen en vertrokken naar deck twee. Nog meer plaats voor ons en hoefden we met niemand meer rekening te houden. De koelbox werd steeds lichter en aan de ogen kon je goed aflezen hoe laat het was. Voor één Koreaan was het te laat. Hij rende naar het toilet aan boord en kwam daar de eerste vijf minuten niet vanaf. Bij terugkomst was zijn gezicht lijkbleek. De drank werd hem een beetje teveel. Helaas had de zon nog geen zon om te gaan slapen en hebben we dit gemist op de boot. Nadat iedereen aangeschoten was, vertrokken we terug naar de nieuwe campingplaats en werd het avondeten voorbereid. Alweer heerlijk gegeten en zat het buikje na afloop lekker vol. De volgende ochtend kon er nog gekozen worden om een safari te ondernemen in Chobe. Omdat ik al vier dagen Kruger Park, twee dagen Addo Elephant Park en twee game drives heb meegemaakt in Inverdoorn, klinkt het raar, maar heb ik nu wel genoeg antilopen, olifanten, zebra's en leeuwen gezien. Terwijl de meesten deze game drive wel wilden doen, kon ik heerlijk uitslapen in de ochtend en waren de douches nog lekker warm. Hierna snel mijn tent afgebroken om daarna bij de receptie van de camping gebruik te maken van gratis WiFi. Hier werden de activiteiten opgeschreven die allemaal gedaan konden worden in Vic Falls. Dit waren er nogal veel. Van extreme sporten zoals white water rafting, bunjee jumpen tot bridge swing. Voor de minder avonturiers kon er gewandeld worden met leeuwen, rijden op een olifant, bootcruises en een safari in een safaripark. Natuurlijk zoals ik ben, was ik meteen geïnteresseerd in de extreme activiteiten. Helaas had ik geen half jaar om deze activiteiten allemaal te doen, waardoor er afgestreept moest worden. De activiteit die ik honderd procent zeker wilde doen was white water rafting. Nu ik toch in Vic Falls ben, wilde ik ook graag de watervallen van een andere positie bekijken. Waar kan dit beter dan vanuit een helikopter. Als laatste activiteit wilde ik Devil’s pool doen. Hier zit je bovenop de watervallen op een plaats waar het water stil staat en dus niet naar onder klettert. Hier kan je op de rand zitten en naar onder kijken hoe het water honderd meter diep valt. Geweldig leek me dit. Helaas was deze activiteit door het hoge water in deze periode van het jaar niet mogelijk. Om dan toch nog een extreme activiteit te kiezen, heb ik gekozen voor de bridge swing. Hier spring je van de brug tussen Zimbabwe en Zambia. Honderd elf meter boven de zambezi rivier waar krokodillen zwemmen.
Bij aankomst op de grens tussen Botswana en Zimbabwe kregen we alweer een visum en stempels in het paspoort. Hierna was het niet lang meer rijden voordat we aankwamen in de plaats Vic Falls. De plaats van de watervallen. We stopten meteen bij het Nationaal Park waar je de watervallen kunt bewonderen van heel kortbij. De chauffeur van Nomad vertelde ons in de truck dat we een regenjas konden kopen omdat je soms nat kunt worden van de watervallen. Omdat ik natuurlijk geen mietje ben, kocht ik geen regenjas. Een paar watervaldruppels konden geen kwaad leek me. Bij aankomst in het Nationaal Park gingen we snel op zoek naar de veertien watervallen. We hadden twee uur de tijd om dit natuurschoon te bewonderen. Wat kwam er per seconde veel water naar beneden. Niet normaal. Al snel bleek dat een regenjas best handig geweest. Zeik maar ook echt zeik nat waren we geworden van de waterdruppels die omhoog kwamen en door de wind werden meegenomen. Dit was geen aangename verkoeling meer met dertig graden, maar een hoosregen zoals we die kennen in Nederland. Na enkele watervallen was foto's maken met de digitale camera een avontuur want iedereen probeerde zijn of haar camera droog te houden. Gelukkig had ik mijn GoPro camera bij me. De GoPro Hero 2 is waterdicht waardoor ik bij de main falls prachtige foto's en filmpjes heb kunnen maken van een regenboog tussen de watervallen. Eenmaal teruggekomen bij de truck was iedereen kletsnat. De Koreanen waren al dagen op zoek naar leeuwentanden en hadden deze tanden gevonden dachten ze op een marktje in Vic Falls. Toen de Koreanen hun souvenirtjes wilden laten zien aan één van de begeleiders, begon deze hard te lachen. Ze hadden tanden gekocht die helemaal niet echt waren. Zo zie je maar, niet alleen de Koreanen en Chinezen kunnen vanalles heel goed namaken, maar ook mensen uit Zimbabwe. Na deze lachbui met de hele groep gingen we op weg naar de lodges waar we de laatste dagen van de trip zouden verblijven. “Vic Falls Adventures Lodge” was een mooie accommodatie waar gelukkig de telefoons en andere elektronische spullen opgeladen konden worden en de digitale camera’s drooggemaakt van de watervallen. Bij aankomst konden we de activiteiten doorgeven en betalen die je de komende dagen wilt ondernemen in Vic Falls. Zoals besproken heb ik gekozen voor White Water Rafting, Helikoptervlucht boven de watervallen en de Bridge Swing boven de Zambezi river tussen Zimbabwe en Zambia. Nadat deze activiteiten en de extra overnachting geboekt en betaald waren, gingen we ons klaarmaken voor het avondeten bij Mama Africa in het dorp. Hier aangekomen bleek al snel dat wij niet de enige waren. Nog een groep avonturiers van Nomad Adventures had hier juist een plaats gezocht. Verder kwamen na ons nog een groep Zuid Koreanen met dertig mensen sterk genieten van al het lekkers dat Mama Africa te bieden heeft. Zo slim als de Koreanen zijn, nemen ze hun eigen eten mee vanuit Korea en hadden ze dit al bezorgd bij het restaurant. Wij dachten zo aan de beurt te zijn met eten, maar kwamen bedrogen uit. Eerst kregen de Koreanen hun delicatessen uit Korea te eten. O.a. zeewier en andere niet lekker uitziend voedsel kregen ze geserveerd. Ik had al flinke honger, maar door het lange wachten kon ik wel een olifant opeten. Kwam dit even goed uit, want op de menukaart kon er ook gekozen worden voor een olifanten steak, figuurlijk natuurlijk. De steak was zo groot als mijn bord en smaakte heerlijk. De steak was het twee uur wachten zeker waard geweest. Hierna heb ik snel mijn bed opgezocht want de volgende dag moesten we al om half acht verzamelen voor het White Water Rafting.
Voor sommigen was half acht iets te vroeg bleek wel, want ze kwamen later dan de afgesproken tijd aan bij de receptie. Met kleine oogjes keken ze mij aan. Zij hadden een leuke avond bij de bar gehad bleek al snel. Eerst kregen we een briefing over de activiteit. Zelfs ik kreeg maar de helft mee. Het enige dat ik verstond was dat de rivier twintig meter diep was, dus als we uit de boot zouden vallen, we niet keihard op rotsen zouden botsen. Wat een geluk. Bij de plaats van bestemming aangekomen, snel de zwemvesten aangedaan, helmen op onze hoofden gezet en met een peddel in mijn hand, daalden we af naar de beginplaats van het White Water Rafting. De eerste vijf minuten waren we bezig met de basistechnieken, waarna we begonnen met raften. Al snel bleek dat deze activiteit erg vermoeiend kan zijn want we waren nauwelijks vertrokken of ik had al last van zware armen. Nee, dit kwam niet doordat ik geen spierballen heb, maar omdat ik de aanvoerder was van onze raft. Ik moest het tempo bepalen en ervoor zorgen dat iedereen precies peddelt in mijn lijn. Ik had een raft gevormd met vier Koreanen, een Zuid Afrikaanse dame en de Rus. We waren nauwelijks onderweg of het bleek al dat we een super team waren. We vlogen over het water, trotseerden metershoge golven en werkten als een team samen. De andere raft met inzittenden waren nogal bang volgens onze groep. Een streek moest uitgehaald worden met deze groep. Op een gegeven moment kwamen we erg kort bij hun raft in de buurt, waarna ik en twee Koreanen bij hun in de raft sprong en vervolgens enkele inzittenden overboord probeerde te gooien. Helaas konden ze dit niet zo waarderen. Mietjes! Bij onze eindbestemming aangekomen moesten we nog een hele klim maken om bij de lunch aan te komen. Mijn benen voelden boven bij aankomst op de berg erg zwaar aan. ’s Middags even paar uurtjes op bed gelegen om bij te komen van deze super activiteit stond de volgende activiteit al op de planning. Een helikoptervlucht boven de watervallen van twaalf minuten. Hier had ik ook erg naar uit gekeken. Wat een mooi gezicht vanuit de helikopter heb je over de watervallen. Duizenden liters water komen in de Zambezi rivier nadat het water gevallen is van de watervallen. Tijdens de helikoptervlucht wederom een regenboog gezien. Echt super was dit.
In de avond ben ik met de Koreanen gaan eten bij Spurs. Een lekker restaurant waar je goedkoop heerlijke steaks kunt eten. Het eten was heel erg lekker met op de achtergrond het geluid van kauwende Koreanen met hun mond open.
De laatste dag in Vic Falls was alweer aangebroken. Om acht uur was er een taxi voor mij gebeld, want ik moest vervoerd worden naar de grens van Zimbabwe met Zambia. Hier zou ik een swing maken vanaf de brug boven de Zambezi river over een afstand van negentig meter op honderd elf meter hoogte. Bij de grenscontrole mooi mijn Zambia stempel gekregen waarna ik aankwam bij de brug waar het allemaal zou gaan gebeuren. Allereerst moest er natuurlijk de nodige formulieren ingevuld worden, in het geval dat het touw knapt en mijn ouders gebeld moesten worden. Gelukkig laat ik mij hierdoor niet afstrepen. “You only live once”. In tegenstelling bij het bunjee jumpen waarna je naar onder springt, spring je hierbij van de brug en maak je een swing van negentig meter naar voren. Met beide handen dien je je vast te houden aan het touw. Natuurlijk had ik weer andere plannen en wilde ik mijn GoPro camera in mijn rechterhand houden. Geen probleem zei de instructeur, houdt dan maar met je linkerhand het touw heel erg goed vast. Okee baas. Daar stond ik dan, alweer op een brug en wederom zou ik van een brug springen. De muziek stond wederom heel erg hard en enkele locals die de brug passeerden wenste me nog succes. Enkele jaren geleden was bij het bunjee jumpen namelijk het touw geknapt en viel een vrouw in de rivier tussen de krokodillen. Hopelijk waren de instructeurs wakker, want ik was de eerste springer van die dag. Vertrouwende op hun liep ik heel rustig naar de reling. De benen bij elkaar, naar voren kijken. Nog niet realiserend dat je binnen enkele seconden springt, tellen de instructeurs al af. 3, 2, 1, Jump! Daar ging ik met in mijn rechterhand mijn camera. Voor enkele seconden leek het alsof ik mijn laatste sprong ooit gemaakt had, tot het moment dat ik voelde dat het touw zijn werk deed. Op de achtergrond zag ik de watervallen en raasde het water onder mij door. Alweer een vette activiteit was dit. Hierna snel de foto’s en film gekocht waarna ik weer op zoek moest naar een taxi die mij zou terugbrengen naar de Adventures Lodge want deze middag zou ik met de Koreanen en nog enkele reizigers afgezet worden op het vliegveld van Vic Falls, voor een reis naar Johannesburg met mijn eindbestemming het bekende Kaapstad voor de komende dagen. Bij aankomst in Kaapstad stonden Talassa en Stephen mij al op te wachten en werd mijn backpack snel in de auto gelegd.
Wat een avontuur had ik de afgelopen tien dagen weer meegemaakt. Tijd voor een goede nachtrust stond nu bovenaan mijn lijstje. Eenmaal terug in Scott Street kon ik van Bruno’s gezicht lezen dat hij weer erg blij was om mij weer te zien. Het bed van mij was al opgemaakt en dit keer was de slaapkamer wel opgeruimd door mijn kamergenoot. Binnen enkele seconden viel ik in slaap waarna ik weer eens heerlijk heb geslapen nadat ik ongeveer negen dagen op een matras van enkele centimeters geslapen had. Heerlijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley