Wild Wild West

Goedendag lezers, hier komt de weersverwachting voor de komende week in Kaapstad. "Geen wolkje aan de hemel met een lekker zachte zuidoosten wind. Temperaturen kunnen oplopen naar dertig graden met op woensdag zelfs kan op vijfendertig graden aan de kust".
Dit zou zomaar het weerbericht geweest kunnen zijn in Kaapstad van de afgelopen week.

Ook met dit weer wordt er helaas gewerkt bij de Cape Philharmonic Orchestra. Gelukkig hoefde ik de afgelopen week niet de hele dag op het kantoor te werken maar mocht ik met het klassiek orkest van de Cape Philharmonic Orchestra op pad naar scholen in de omgeving van Kaapstad. Hier hebben ze opgetreden voor hele basisscholen van maandag tot donderdag. Voordat het eerste concert moest plaatsvinden wist ik niet wat ik mij hiervan moest voorstellen. Zouden ze drie uur lang klassieke muziek gaan spelen voor scholieren van vijf tot dertien jaar?

Bij binnenkomst op de eerste school werden we hartelijk welkom geheten door de directeur van Primary School "Drakenstein" en stond de koffie met gebak al voor de muzikanten klaar. Nadat iedereen iets genuttigd had, werden de muziekinstrumenten gestemd en werd het eerste nummer gespeeld. Op dit nummer kwamen alle scholieren de aula ingelopen en gingen ze netjes op de stoelen zitten. Het eerste nummer was de intro van de nieuwste Madagascar film die op dit moment in de bioscopen over de hele wereld wordt gedraaid. Aan alle gezichten van de kinderen kon je zien dat ze dit nummer kenden en velen begonnen zelfs te dansen of mee te neuriën op de muziek. Hierna wordt door een collega van mij op kantoor verteld wat de Cape Philharmonic Orchestra is en wordt op een leuke en speelse manier uitgelegd welke instrumenten er allemaal aanwezig zijn in het orkest. Over elk instrument wordt iets leuks verteld waarna één van deze muzikanten laat horen hoe het geluid klinkt dat uit het desbetreffende instrument komt. Andere muziek die de Cape Philharmonic Orchestra aan de kinderen laat horen zijn fragmenten van Jaws, the Pirates of the Caribbean en Tinker Bell. Misschien wel het leukste vond ik het moment dat de dirigent verschillende kinderen van de basisschool uit koos om naar voren te komen. Zij mochten de rol van dirigent proberen uit te voeren. Zo zenuwachtig als de kinderen zijn, namen ze met zweet in de handen het stokje van de dirigent over. Ze wilden natuurlijk niet afgaan voor de gehele school. Het moment dat het kind met het stokje begon te zwaaien merkte je meteen dat hij of zij het geweldig vond en de schroom van zijn schouders gooide. Het orkest deed het tempo van de muziek aanpassen aan de snelheid waarmee het kind zijn stokje bewoog met soms geweldige momenten tot gevolg. De kinderen zagen dat zij als klein kind de baas konden zijn over een groot orkest. Natuurlijk moesten ook verschillende leraren naar voren komen om hun kunsten te laten zien aan de kinderen. Zij kregen het orkest natuurlijk niet aan de gang met achter zijn rug lachende kinderen.

Dit programma werd afgelopen week elke dag opgevoerd voor een andere basisschool. De ene dag breng je een bezoek aan een basisschool in een township terwijl je de volgende dag een orkest geeft voor kinderen op een privé school buiten Kaapstad waar elke maand vijfhonderd euro betaald moest worden door de ouders. Op deze privé school kon je meteen de verschillen zien tussen de verschillende scholen. Terwijl bij de gewone basisscholen de leraren en leraressen de foto's maakten mochten op de privé school de kinderen zelf de foto's maken met ipads. Verder viel mij meteen op dat de kinderen allemaal heel netjes opgevoed zijn en ze spreken het hoofd van de school altijd heel netjes aan met mevrouw. Verder draagt iedereen een schooluniform

Met stage gaat het ook nog steeds volgens schema. De deadline voor het schrijven van mijn social media plan komt ook elke dag steeds dichterbij. Vijftien november is de deadline. Op deze dag moet ik mijn plan inleveren bij de baas van de Cape Philharmonic Orchestra. Komende week komen verschillende docenten van de Hogeschool Zuyd op bezoek en moet ik voor hun en voor medewerkers in het kantoor een presentatie geven over mijn social media plan.

Gelukkig is het weer de afgelopen week weer beter geworden en schijnt het zonnetje weer veel. Hierdoor kunnen we ook weer meer buitenactiviteiten ondernemen na werktijd. Zo wordt er soms rugby gespeeld of zitten we na het avondeten nog gezellig buiten op het balkon. Ook worden natuurlijk drankspellen gespeeld in de woonkamer of gaan we biljarten om de hoek van Scott Street.

Vrijdag is nog steeds braaidag. Natuurlijk moet er dan weer het nodige vlees ingekocht worden. Mathijs, Stephen en ik gingen op zoek naar het beste vlees van Kaapstad. Omdat Mathijs stage loopt bij Ajax Cape Town, droeg hij deze dag het Ajax trainingspak en -jas. Ik als grapjas van het stel kon het natuurlijk niet laten om de plaatselijke supermarkt erop te wijzen dat er een voetballer van Ajax Cape Town boodschappen aan het doen was. Nadat ik een medewerker van de supermarkt dit wijs maakte, pakte hij snel de portofoon en binnen enkele seconden wisten al gauw meerdere medewerkers dit. Toen we wilden betalen, zagen we bij de uitgang dezelfde medewerker staan, die ik twintig minuten daarvoor had aangesproken over de mogelijke Ajax Cape Town voetballer in de supermarkt. Toen wij betaald hadden en naar buiten wilden lopen, wilde hij heel erg graag met de Ajax Cape Town voetballer op de foto. Ik kreeg de telefoon in mijn handen geworpen en mocht de fotograaf spelen. Na enkele foto's en verteld te hebben dat hij nu wel echt Ajax Cape Town supporter moest worden in plaats van concurrent de Kaizer Chiefs.

Zaterdag stond alweer mijn derde bezoek aan de kapper op de planning. De haren zijn weer lekker kort geschoren en geknipt. "Als mijn haren maar goed zitten". Deze middag waren we wederom naar een wedstrijd van Ajax Cape Town geweest. Dit keer niet voor de competitie maar een bekerwedstrijd. Via Mathijs en Kevin hadden we weer gratis kaartjes bemachtigd. De wedstrijd werd deze keer niet afgewerkt in het Greenpoint stadion, maar in een kleiner stadion in Athlome, net buiten Kaapstad. Met Patrick, Sanne en Stephen ben ik naar dit stadion gereden. Dit stadion ligt aan de rand van een township. De reden dat ze een stadion bouwden dicht bij een township is dat ze hiermee dichterbij de mensen wilden staan. Nadat de wedstrijd in 1-1 was geëindigd, moest er verlengd worden. Omdat in deze dertig minuten niet gescoord werd, moest de winnaar komen uit het nemen van penalty's. Nog slechter dan de spelers van het Nederlands elftal op het Europees Kampioenschap van 2000 in Nederland, schoten de spelers van Ajax Cape Town de penalties richting doel. In de competitie liggen ze al een straatlengte achter op de clubs die bovenaan staan en in de beker zijn ze ook al uitgeschakeld. Gelukkig had ik mij heel erg vermaakt met enkele lokale voetbalsupporters van rond de 10 jaar. Eén van de jongetjes vertelde dat zijn vader in de gevangenis zat. Ik heb altijd gezegd dat ik kinderen niet leuk vindt, maar kinderen uit Zuid Afrika vind ik wel heel erg leuk. Ze zijn met een klein snoepje of lach al heel blij. Dit ten opzichte van de kinderen in Nederland die op hun 9de al een televisie willen hebben van hun ouders. Tijdens de wedstrijd zingen de supporters de hele tijd liedjes en dansen kunnen ze ook als de beste. Een echte voetbalsfeer hing er in het stadion door de vuvuzela's en vlaggen. Gedurende de verlenging moesten Sanne en Patrick na huis omdat ze een afspraak hadden gepland met de tante en oom van Sanne. Stephen en ik waren heel erg benieuwd wie uiteindelijk aan het langste eind zou trekken om een ronde verder te komen in de nationale beker. We hadden helaas er niet bij stil gestaan dat Kevin en Mathijs met de spelersbus van Ajax Cape Town was meegereden. Stephen en ik hadden een probleem. Hoe komen wij terug in Kaapstad? Gelukkig zijn Stephen en ik erg avontuurlijk ingesteld en zien wij nergens iets ergs in. Met geen enkele Rand op zak omdat we de beurzen thuis hadden gelaten, moesten we vervoer terug naar Kaapstad zien te vinden. Liftend naar Kaapstad zagen we niet zitten omdat we dan mensen moesten aanspreken waar ze naar toe gingen. We zijn toen richting het township gelopen en zagen al snel een halte waar mini busjes elkaar tegenkomen. Mini busjes zijn soort van A-Team waar gemakkelijk twintig mensen inpassen op een drukke ochtend. Er was geen andere mogelijkheid, dus ook wij waren ingestapt in één van deze mini busjes richting Kaapstad. en zijn ingestapt in taxibusjes. Wil je ook in één van deze busjes vervoerd worden, dan hoef je langs de weg maar je hand op te steken. Zo gezegd zo gedaan. In het busje was weinig plaats, want er stapten meerdere mensen in die de wedstrijd bekeken hadden en terug wilden naar Kaapstad. Lekker gezellig zaten we tegen elkaar aan. Het betalen gebeurd door middel van het geld door te geven naar de persoon die voor je zit in het busje. Deze geeft het dan weer naar voren waarna het uiteindelijk terechtkomt bij de chauffeur. Tijdens zo'n rit staat de muziek altijd erg hard en kraken de boxen heftig. Eén persoon hangt gedurende de gehele rit met zijn hoofd buiten het raam en maakt geluidjes zoals baasjes van honden die maken met een fluit. Zo worden de mensen langs de straat geattendeerd dat er een mini busje aankomt. Steek je je hand op, dan slaat deze persoon keihard tegen de buitenkant van de schuifdeur waarna de chauffeur stopt. Vijftien minuten later kwamen we aan in Kaapstad en moesten we nog niet eens één euro betalen per persoon. Op zaterdagavond was ik uit geweest met enkele huisgenoten bij Chuckenlurry, Bobby's Shotsbar en Dubliners.

De weerman in Zuid Afrika had ons verteld dat het weer in het weekend minder kon worden. Bewolking met 55% kans op regen het hele weekend. Helaas hebben ze in Zuid Afrika geen Piet Paulusma, want ik had dit weekend geen druppeltje regen gezien. Verder geven we bijna dagelijks eten wat over is gebleven van het avondeten in Scott Street naar mensen die op de straat leven. Zij zijn hier heel erg blij mee en nog elke keer krijg ik een apart gevoel in mijn buik als ik het eten geef aan deze mensen. Het doet iets met je als je andere mensen ook eten kunt geven.

Inmiddels is het alweer bijna vijf uur. Tijd om de laptop te sluiten en richting huis te gaan lopen.