Sandboarding

Ik hoor en lees dat jullie mijn reisverslagen met veel plezier lezen.

De afgelopen week heb ik weer heel veel gedaan op stage aan mijn social media plan voor de Cape Philharmonic Orchestra. De laatste hand moet nu gelegd worden aan de confrontatie matrix, strategische opties en de aanbevelingen voor mijn stagebedrijf. Tot op heden ben ik heel blij met het rapport en dit zal zeker helpen voor de Cape Philharmonic Orchestra om meer naamsbekendheid te creëren en de interactie te vergroten met de verschillende doelgroepen. Verder ben ik met de afronding bezig van de hoofdstukken "SWOT" en de "ROI".

Elke week loopt de temperatuur beetje bij beetje op. De temperatuur schommelde vorige week tussen 20 en 25 graden. Elke dag kan de temperatuur er heel anders uit zien dan de dag ervoor. Dit heeft te maken met de bekende wind die naar Kaapstad blaast en de verandering van lente naar de zomer. Dagen met 25 graden kunnen afgewisseld worden met dagen van 20 graden met alleen maar hele harde wind gedurende de hele dag. Medewerkers op kantoor zeggen wanneer het enkele dagen flink gestormd heeft, dat er weer goed weer op komst is voor de komende weken. Dit beloofd een hele mooie zomer in Kaapstad te worden.

Toen ik op maandag eenmaal thuis was na twintig minuten lopen, wilde ik nog even van de laatste zonnestralen van deze dag genieten, totdat Bruno mij een berichtje stuurde met de vraag of ik de schone was van de afgelopen twee weken wilde gaan ophalen in Vredehoek omdat hij moest overwerken op stage. Twee hele volle sporttassen met was moesten worden opgehaald. Helaas ligt de laundry niet even om de hoek van Scott Street maar op een hoge heuvel in Vredehoek. Met de auto ben je de heuvel op in twee minuten. Lopend met twee sporttassen duurt het helaas iets langer, namelijk dertig minuten de heuvel op en vijfentwintig minuten de heuvel af. Gelukkig heb ik een hele goede conditie, maar toen ik eenmaal boven bij de laundry aankwam, was ik bekaf en er dan ook nog achter komen dat ik mijn plastic zak met vies ondergoed vergeten was. Dus moest ik nogmaals deze heuvel oplopen deze week.

De eerste avonden van deze week sliep ik altijd erg vroeg, want ik had nog wat slaap in te halen van de dagen ervoor toen ik feest gevierd had op Rocking The Daisies.

Woensdag kon ik dan eindelijk mijn en Bruno's was gaan ophalen in Vredehoek. Het weer was in ieder geval goed gestemd dus mijn wandeling met vijfentwintig graden was heerlijk. Boven op de heuvel eerst even bij de supermarkt geweest voor een ijsje. Buiten op de stoep genietende van het ijsje, smolt dit erg snel langs mijn stokje waarna ik haast moest maken met likken. Hierna snel afgerekend en de twee super grote sporttassen weer naar onder meegesleept. Een half uur later was ik alweer in Scott Street. Ik kon meteen een douche nemen, want het zweet liep overal. Bij terugkomst was Bruno nog steeds niet gearriveerd in het huis. Nadat ik hem een bericht had gestuurd waar hij bleef, maar geen antwoord kreeg, maakte ik mij ongerust. Een half uur later kwam hij het huis ingelopen zonder telefoon. Die was gestolen onderweg op de weg naar huis. Gelukkig hebben de overvallers niets met Bruno gedaan.

Tijdens de vrijdagwandeling op weg naar stage met Stephen hoorden wij opeens schreeuwende mensen aan de overkant van de straat. Twee zwarte Afrikanen kregen het met elkaar aan de stok en begonnen me toch even een potje te sumoworstelen. Normaal gesproken geef je de ander een paar flinke klappen in het gezicht en loop je als winnaar weg, maar niet hier in Zuid Afrika. Volgens mij houden de Zuid Afrikanen niet van slaan. Ze pakten elkaar bij de benen en wilden elkaar verslaan door elkaar naar de grond te werken". Twee politie vrouwen zagen het schouwspel aan en renden snel weg waardoor ze niet hoefden in te grijpen. Deze vrouwen zouden wel gedacht hebben: "Het is bijna weekend".

Om half 4 vond ik het wel goed voor deze week en verliet ik het kantoor. Laat het weekend maar komen dacht ik bij mezelf. Eenmaal thuis hadden Stephen en ik beiden geen zin om lui op de bank te gaan hangen en besloten om rugby te gaan spelen op het grasveld bij Scott Street om de hoek. Toen we net bezig waren met het overgooien van de rugby bal, kwamen opeens drie Zuid Afrikaanse kindjes aangelopen en vroegen of ze mee mochten spelen. Ze hadden tijdens het spelen de tijd van hun leven en vonden het geweldig om met vreemden rugby te spelen. Na een tijdje wilde één van de drie een vuurtje maken met takjes die op het grasveld lagen. Al snel kwam een oudere man aangelopen en bluste meteen het vuurtje en sprak dit kind hier ook op aan. Afscheid nemen wilden we eigenlijk niet, maar het was tijd om boodschappen te gaan doen voor de wekelijkse braai. Dit weekend moest er namelijk gebraaid worden voor twaalf personen.

Zaterdag was ik al vroeg wakker. Ik wilde namelijk graag een bezoek brengen aan Waterfront want ik was op zoek naar een baseball cap en misschien enkele T-shirts. Doordat ik niet was uitgegaan had ik geen vreselijke hoofdpijn en ging het opstaan erg gemakkelijk. Misschien te gemakkelijk want ik maakte Bruno per ongeluk ook wakker. Hij vroeg waar ik heen ging zo vroeg. Toen ik zei dat ik naar Waterfront wilde gaan, wist hij niet hoe snel hij het best moest uitstappen. Vijftien minuten later pakten we de bus naar Waterfront waar ik gelukkig mijn baseball cap gevonden heb. Hierna zijn we ook weer met de bus naar huis gekomen. Snel bij de supermarkt geweest om broodjes met salami te kopen waarna we met zijn allen van Scott Street naar het strand van Llandudno zijn geweest. Dit is een heel erg mooi strand waar ook regelmatig films worden opgenomen. Tijdens het zonnen op het strand waren enkele kinderen aan het voetballen op het strand. Mathijs en ik wilden graag meedoen en vroegen dit aan de kinderen. Natuurlijk mochten we meedoen. Voetballen op het strand is super zwaar. Slidings maken in het zand is geweldig. Natuurlijk had het team waar ik in speelde gewonnen van de tegenstander. Omdat ik niet uren op het strand kan zonnen, kwamen Stephen en ik op het idee om rotsen te gaan beklimmen naast het strand op onze blote voeten. Na een half uur geklauterd te hebben, konden we genieten van een prachtig uitzicht over de oceaan en de surfers in het water. Opeens zagen we een aparte surfer de golven trotseren. Het was geen surfer maar een zeehond die het leuk vond om golven te pakken heel kort bij de kust.

In de avond ben ik gaan kijken in het theater van Kaapstad naar een finale wedstrijd, georganiseerd door de Cape Philharmonic Orchestra van "South Africans got talent". Sommige muzikanten waren nog geen tien jaar oud, maar speelden alsof ze al wereldsterren waren. Geweldig.

Via Downhill Adventures hadden we afgelopen week een reservering gemaakt om te gaan sandboarden in de duinen van Atlantis, een half uur rijden buiten Kaapstad. Hier heb ik al weken naar uitgekeken. Vroeger ben ik altijd met mijn ouders en Roy naar Oostenrijk geweest om te gaan skieen en snowboarden. Skieen ging mij toen beter af dan snowboarden, maar als ik met sandboarden in het zand zou vallen, dan zou ik in ieder geval minder hard neerkomen. Met veertien studenten gingen we op weg naar de duinen. Vanuit het niets zie je metershoge witte duinen. Dit was super vet en hier hebben we ook de nodige foto's gemaakt. Helaas was ik het snowboardens in Oostenrijk gewend en stelden deze heuvels niet veel voor. Na enkele seconden was je al onder en moest je de duinen weer omhoog lopen. Toch was dit een activiteit die ik zeker gedaan wilde hebben. Hierna zijn we gaan afkoelen in het 50meter zwembad van Sea Point. Hier ben ik ook nog van de duikplank gesprongen van 6 meter hoog. Ik moet toch ergens beginnen, want ik wil graag bunjee jumpen van de hoogste bunjee ter wereld, 216 meter hoog vanaf een brug. Dit is een andere activiteit waar ik al maanden naar uit zit te kijken. Als afsluiting van het weekend hebben Stephen en ik nog de film "Sint" gekeken. Dit is een film waar sinterklaas de kinderen geen cadeaus brengt maar mensen vermoord worden.

Groetjes vanuit het Zonnige Kaapstad